Krwiożerczy pupilek - czyli mój mały koszmar

Z odrętwienia wyrwało mnie ciche brzęczenie. Otworzyłam oczy i tuż obok
ujrzałam grubego trzmiela. Znajdowałam się na zalanej światłem łące, pełnej pachnącego kwiecia i kolorowych owadów. Właśnie rozglądałam się z otwartą buzią, gdy na głowie poczułam delikatne łaskotanie. Dotknęłam ręką włosów i tym samym spłoszyłam cudownego motyla, który odfrunął leniwie, połyskując skrzydłami w promieniach słońca.
Wstałam i objęłam spojrzeniem krajobraz aż po horyzont. W pięknie tej łąki było coś... co napawało mnie tęsknotą. W pewnym momencie poczułam taki smutek, że niemal sprawiło mi to fizyczny ból. Przysiadłam na trawie i pogrążyłam się w myślach, bezwiednie podążając wzrokiem za biedronką wspinającą się po liściu.
"Co ja tu robię?"- uświadomiłam sobie nagle i w tym momencie łąka zniknęła. Zamiast niej była już tylko ciemność i otaczająca mnie mgła. Z jakiegoś powodu przestraszyłam się i zaczęłam biec. Nie wiedziałam, dlaczego to robię, ale czułam, że muszę uciekać. Z oparów mgły powoli wynurzały się ciemne zaułki, a ja mijałam je, przyspieszając z bijącym sercem. Coś czaiło się w mroku. Czułam, że jestem obserwowana.
W pewnym momencie potknęłam się i upadłam na beton. Usłyszałam za sobą trzaśnięcie, i, przerażona, zerwałam się z ziemi. Nikogo nie widziałam, ale czułam czyjąś obecność. Szybkim krokiem ruszyłam przed siebie, prosto w objęcia mgły.
Po chwili kątem oka ujrzałam cień. Obejrzałam się. Nikt mnie nie śledził. Ruszyłam więc dalej na trzęsących się nogach. Kilka metrów dalej coś otarło się o moje ramię. Wzdrygnęłam się i przyspieszyłam kroku, rozglądając się nerwowo. Ani żywej duszy.
Nagle uderzyłam w twardy mur. Zbadałam ścianę dłońmi, ale wyglądało na to, że tej przeszkody nie ominę. Muszę zawrócić.
Wtedy za sobą usłyszałam szelest.
Powoli odwróciłam się i wrzasnęłam.
Z mgły wyłonił się olbrzymi potwór. Ociekał białym śluzem, a gdy jego paszcza rozwarła się, wydał z siebie basowy, przerażający ryk.
Osunęłam się na ziemię i oczekiwałam najgorszego. Zacisnęłam powieki.
Długi szelest oznaczał, że straszydło się zbliża. Zacisnęłam dłonie w pięści i spróbowałam przyzwać swoją moc. Na próżno.
Na moją łydkę spłynęła kropla śluzu. Przylgnęłam plecami do muru i skuliłam się jeszcze bardziej. Czułam się jak maleńka myszka zagoniona do pułapki w obskurnej, ciemnej piwnicy...
Potwór wysunął mackę i złapał mnie w talii. Poczułam, jak moje ubranie przesiąka wilgocią.
Maszkara windowała mnie w górę, a ja ze strachu nie mogłam się ruszyć.
Gdy znalazłam się na wysokości jej pyska, po trzymającej mnie macce zaczął spływać śluz. Docierał do mnie i piął się w górę po moim ciele, oblepiając mnie coraz bardziej. Powoli otaczał mnie lepki, cuchnący kokon. Wkrótce tkwiłam w nim po szyję.
Potwór ryknął, a wielka masa ciepłego powietrza uderzyła mnie w twarz. Jego oddech cuchnął błotem. Skrzywiłam się.
Macka ze mną zachwiała się i zaczęła wolno sunąć w kierunku paszczy monstrum. Moja sytuacja była dramatyczna - nie mogłam nawet krzyknąć "Powiedzcie mamie, że ją kochałam", bo nie miałam do kogo. To było straszne.
Wpatrywałam się w poruszające się synchronicznie kły potwora, zastanawiając się, kto pozbiera i pochowa moje szczątki. W miarę zbliżania się do paszczy robiło się coraz goręcej. Z gardzieli potwora buchał żar.
To koniec, pomyślałam ze strachem. Zaraz minę pierwszy rząd zębów i moja sytuacja zacznie przypominać sytuację kurczaka w piekarniku.
Do kłów brakowało już niecałego metra. Pół... Trzydzieści centymetrów...
"Do diaska" pomyślałam "Jakie będą moje ostatnie słowa?"
Próbowałam sobie przypomnieć jakąś okolicznościową sentencję, ale ni w ząb nie mogłam nic wymyślić. Potwór wyszczerzył kły i rozwarł szczęki, jakby robiąc mi miejsce w swojej przepastnej jamie ustnej.
- Jakie są ostatnie słowa bandyty? - wrzasnęłam pod wpływem nagłego impulsu.
Potwór nie zamierzał czekać.
- SAYONARA, GŁĄBY! - ryknęłam i zostałam połknięta.


W twarz chlusnął mi strumień śluzu. Dławiłam się, plując i kaszląc...

... I obudziłam się, zlana zimnym potem.

W pokoju unosił się ostry, duszący zapach. Rzuciłam się do okna i otworzyłam je na oścież. Usiadłam na łóżku i wzięłam głęboki oddech.

- Zaraz, jak leciało to przysłowie? - mruknęłam do siebie. - A tak, już wiem:

Nie pal świec zapachowych przed snem,
Bo ja, Jedwabek, CIĘ ZJEM!









______________
Bez komentarza. Pozwolę sobie jedynie na dedykację dla Huntress -to po przeczytaniu Twojej notki w mojej pojawiły się OPARY mgły ;)